All Good Things Come an End. . .

Βασικά μετά από τόσα άρθρα μου φαίνεται κάπως δύσκολο να καταλάβω ότι το αυτό θα είναι και το τελευταίο.
Ξέρω ότι είναι λίγο ανορθόδοξος ο πρόλογος μου άλλα έχει περάσει καιρός από τότε που ασχολήθηκα σοβαρά με το blog.Δεν έχει περάσει πάνω από χρόνος απο τότε που ήμασταν συντονισμένοι όλοι μέσω κινητών και facebook για το τι πρόκειται να γράψει ο καθένας.Και αμέσως μόλις γινόταν η ανάρτηση τα παιδιά της ομάδας σπεύδαμε να σχολιάσουμε για να υποστηρίξουμε τη δουλειά του συμμαθητή μας.Δεν γνωριζόμασταν μεταξύ μας όλοι αλλά σίγουρα δεθηκαμε με τις τόσες κοινές εμπειρίες.Συναντήσεις κάθε Κυριακή ,εκπαιδευτικές επισκεψεις (Μουσείο Φυικής Ιστορίας,ΚΠΕ Στυλίδας) και κορυφαία στιγμή την βράβευση στην Αθήνα.Τόσα πολλά να θυμάμαι και τόσο λίγο χρόνο να τα πώ.
Για να ολοκληρώσω εδώ τη δημοσίευση μου, αυτο που έχω να κρατήσω από την συμμετοχή μου στο πρόγραμμα (πέρα από τις καλές φιλιες που δημιουργήθηκαν )είναι πως η επιμονή ,η σωστή συνεργασία και η σκληρή δουλειά θα σε φέρουν μπροστά σε απροσδόκητες εκπλήξεις και χαρούμενες στιγμες!


Α και μια συμβουλή στους μικρότερους συμμαθητες μας.Αν σκέφτεστε να συμμετάσχετε σε ένα τέτοιο πρόγραμμα μην το καθυστερείτε.Θα είναι από τις πιο ωραίες σας αναμνήσεις από το σχολείο.

Και το τέλος

Μεσολάβησε ένα καλοκαίρι και μισή ακόμη σχολική χρονιά. Φέτος καμία δραστηριότητα δε ζωντάνεψε την καθημερινότητά μας. Κι όταν πριν από καμιά 10ριά ημέρες έριξε εκείνο το φοβερό χαλάζι συνειδητοποίησα πόσο μου έλειψε φέτος το πρόγραμμα. Αυτή την τελευταία ανάρτηση την σκεφτόμουν καιρό. Ίσως γιατί η προηγούμενη, με την αφίσα της εκδήλωσης, έλεγε «Λίγο πριν το τέλος». Τότε ως τέλος εννοούσαμε το τέλος της σχολικής χρονιάς. Φάνηκε όμως ότι ήταν ένα άλλο «τέλος»…

Χθες υπέβαλα το ιστολόγιο ως υποψήφιο στο διαγωνισμό του ΥΠΕΠΘ για την «Αριστεία και την Καινοτομία». Λίγο απρόθυμα ομολογώ (κι ας δείξουν κατανόηση όσοι εκτός από τους τακτικούς αναγνώστες του ιστολογίου το διαβάζουν αυτό… θα καταλάβουν). Απρόθυμα, γιατί η περσινή μας διάκριση ήταν μια κορύφωση, σε μια εποχή έντασης και δραστηριότητας. Γιατί οι αναμνήσεις από όσα ζήσαμε μαζί έφεραν μια νοσταλγία και μια μελαγχολία μαζί. Μια γλυκόπικρη αίσθηση.

Το χαλάζι λοιπόν. Μια εντυπωσιακή χαλαζόστρωση στις 8 Φεβρουαρίου 2010, λοιπόν. Ένα τοπίο που έμοιαζε εξωπραγματικό, όλα άσπρα κάτω. Φυσικά τα δέντρα δεν είχαν ίχνος ασπράδας. Αρχικά έμοιαζε με χιόνι. Γύριζα από Τρίπολη εκείνο το βράδυ. Κι όπως άρχιζα να πλησιάζω τα χωριά μας, Αρκαδικό, Γιαννουλέικα, Λυγουριό, το χαλάζι είχε ήδη πέσει και σκεπάσει τα πάντα.

Κι έτσι καθώς οδηγούσα θυμήθηκα τι κάναμε τα δυο προηγούμενα χρόνια όταν είχαμε καιρικά φαινόμενα. Βροχή τα μηνύματα, τα email, οι μετρήσεις… πού χιονίζει και πού όχι, ποια ήταν η χαμηλότερη θερμοκρασία… οι φωτογραφίες, η λάμπα του δρόμου έξω από το σπίτι του Δημήτρη, οι ομίχλες της Κατερίνας, τα σύννεφα της Ελένης και της Μυρτώς, οι ατμοσφαιρικές εικόνες της Θαλασσινής, το χιόνι έξω από το παράθυρο του Θωμά… το βίντεο με τα σύννεφα της Παρασκευής, της Μαρίας και του Σπύρου… κι ύστερα κι άλλες στιγμές… τα ζουζούνια του Αλέξανδρου και της Κατερίνας… οι «στρουμπουλίτες» της Έλενας, τα τραγούδια του Θοδωρή, της Κατερίνας και της Νεφέλης… η Ελένη που αν και Γ’ Λυκείου πέρυσι, έκανε έκτακτες εμφανίσεις … και μάλλον ξεχνάω πολλά ακόμη… αυτό που σίγουρα δεν ξεχνάω είναι το πόσο ωραία πέρασα μαζί σας… κι αυτό θέλω να μείνει για το τέλος… μια καλή διάθεση, μια αισιοδοξία κι η ελπίδα ότι όσοι πέρασαν από εδώ, σαν τα καιρικά φαινόμενα από τις ζωές μας, άφησαν και κράτησαν πολύτιμες εμπειρίες και αναμνήσεις.